dissonance
US /ˈdɪs.ən.əns/
UK /ˈdɪs.ən.əns/
1.
dissonantie, wanklank
lack of harmony among musical notes
:
•
The composer intentionally used dissonance to create a sense of unease.
De componist gebruikte opzettelijk dissonantie om een gevoel van onbehagen te creëren.
•
The sudden dissonance in the melody startled the audience.
De plotselinge dissonantie in de melodie deed het publiek schrikken.
2.
dissonantie, onenigheid, inconsistentie
lack of agreement or consistency between two or more facts or opinions; incompatibility
:
•
There was a clear dissonance between his words and his actions.
Er was een duidelijke dissonantie tussen zijn woorden en zijn daden.
•
The committee experienced considerable dissonance over the proposed changes.
De commissie ervoer aanzienlijke dissonantie over de voorgestelde wijzigingen.