confrontation
US /ˌkɑːn.frənˈteɪ.ʃən/
UK /ˌkɑːn.frənˈteɪ.ʃən/
1.
confrontatie, botsing
a hostile or argumentative meeting or situation between opposing parties
:
•
The police tried to avoid a direct confrontation with the protesters.
De politie probeerde een directe confrontatie met de demonstranten te vermijden.
•
Their relationship was marked by frequent confrontations.
Hun relatie werd gekenmerkt door frequente confrontaties.
2.
confrontatie, blootstelling
the act of bringing someone face to face with something, especially something unpleasant
:
•
The therapist recommended a confrontation with his past trauma.
De therapeut adviseerde een confrontatie met zijn verleden trauma.
•
Her job involved daily confrontation with difficult customers.
Haar werk omvatte dagelijkse confrontatie met moeilijke klanten.