confrontation
US /ˌkɑːn.frənˈteɪ.ʃən/
UK /ˌkɑːn.frənˈteɪ.ʃən/
1.
การเผชิญหน้า, การปะทะ
a hostile or argumentative meeting or situation between opposing parties
:
•
The police tried to avoid a direct confrontation with the protesters.
ตำรวจพยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าโดยตรงกับผู้ประท้วง
•
Their relationship was marked by frequent confrontations.
ความสัมพันธ์ของพวกเขาโดดเด่นด้วยการเผชิญหน้าบ่อยครั้ง
2.
การเผชิญหน้า, การเปิดเผย
the act of bringing someone face to face with something, especially something unpleasant
:
•
The therapist recommended a confrontation with his past trauma.
นักบำบัดแนะนำให้เผชิญหน้ากับบาดแผลในอดีตของเขา
•
Her job involved daily confrontation with difficult customers.
งานของเธอเกี่ยวข้องกับการเผชิญหน้ากับลูกค้าที่ยากลำบากทุกวัน