stalemate
US /ˈsteɪl.meɪt/
UK /ˈsteɪl.meɪt/
1.
patstelling, impasse
a situation in which neither side in an argument or contest can make any progress
:
•
The negotiations reached a stalemate, with neither party willing to compromise.
De onderhandelingen bereikten een patstelling, waarbij geen van beide partijen bereid was tot compromissen.
•
The game ended in a stalemate, as neither player could make a winning move.
Het spel eindigde in een patstelling, aangezien geen van beide spelers een winnende zet kon doen.
1.
patstellen, tot een impasse leiden
to bring to a stalemate
:
•
The strong defense managed to stalemate the opponent's attack.
De sterke verdediging wist de aanval van de tegenstander te patstellen.
•
Their differing opinions threatened to stalemate the entire project.
Hun verschillende meningen dreigden het hele project te patstellen.