rebel
US /ˈreb.əl/
UK /ˈreb.əl/
1.
rebel, opstandeling
a person who rises in opposition or armed resistance against an established government or ruler
:
•
The rebels stormed the capital city.
De rebellen bestormden de hoofdstad.
•
He was a political rebel throughout his life.
Hij was zijn hele leven een politieke rebel.
2.
rebel, dwarsligger
a person who resists authority, control, or convention
:
•
She's always been a bit of a rebel, questioning everything.
Ze is altijd een beetje een rebel geweest, alles in twijfel trekkend.
•
He's a fashion rebel, never following trends.
Hij is een mode-rebel, volgt nooit trends.
1.
rebelleren, in opstand komen
to rise in opposition or armed resistance to an established government or ruler
:
•
The people decided to rebel against the oppressive regime.
Het volk besloot in opstand te komen tegen het onderdrukkende regime.
•
They threatened to rebel if their demands were not met.
Ze dreigden in opstand te komen als hun eisen niet werden ingewilligd.
2.
rebelleren, zich verzetten
to resist authority, control, or convention
:
•
Teenagers often rebel against their parents' rules.
Tieners rebelleren vaak tegen de regels van hun ouders.
•
He likes to rebel against traditional fashion norms.
Hij houdt ervan om te rebelleren tegen traditionele modenormen.