provocation
US /ˌprɑː.vəˈkeɪ.ʃən/
UK /ˌprɑː.vəˈkeɪ.ʃən/
1.
provocatie, uitlokking
action or speech that makes someone annoyed or angry, especially deliberately
:
•
He reacted violently to the slightest provocation.
Hij reageerde gewelddadig op de geringste provocatie.
•
The police were trained to handle situations without provocation.
De politie was getraind om situaties zonder provocatie af te handelen.
2.
aanleiding, oorzaak
something that causes a reaction or response
:
•
The new policy was a provocation for widespread protests.
Het nieuwe beleid was een aanleiding voor wijdverspreide protesten.
•
His silence was a deliberate provocation.
Zijn stilte was een opzettelijke provocatie.