run away
US /rʌn əˈweɪ/
UK /rʌn əˈweɪ/
1.
uciec, zbiec
to escape from a place or situation, often secretly or suddenly
:
•
The child tried to run away from home.
Dziecko próbowało uciec z domu.
•
He decided to run away from his problems instead of facing them.
Postanowił uciec od swoich problemów zamiast się z nimi zmierzyć.
2.
wymknąć się spod kontroli, ponieść
to lose control and become wild or unmanageable
:
•
The horse ran away with its rider.
Koń poniósł jeźdźca.
•
The costs of the project started to run away.
Koszty projektu zaczęły wymykać się spod kontroli.