confrontation
US /ˌkɑːn.frənˈteɪ.ʃən/
UK /ˌkɑːn.frənˈteɪ.ʃən/
1.
konfrontacja, starcia
a hostile or argumentative meeting or situation between opposing parties
:
•
The police tried to avoid a direct confrontation with the protesters.
Policja próbowała uniknąć bezpośredniej konfrontacji z protestującymi.
•
Their relationship was marked by frequent confrontations.
Ich związek charakteryzował się częstymi konfrontacjami.
2.
konfrontacja, narażenie
the act of bringing someone face to face with something, especially something unpleasant
:
•
The therapist recommended a confrontation with his past trauma.
Terapeuta zalecił konfrontację z jego przeszłą traumą.
•
Her job involved daily confrontation with difficult customers.
Jej praca wiązała się z codzienną konfrontacją z trudnymi klientami.