trauma
US /ˈtrɑː.mə/
UK /ˈtrɑː.mə/
1.
บาดแผลทางใจ, ความบอบช้ำทางจิตใจ
a deeply distressing or disturbing experience
:
•
The accident caused him severe emotional trauma.
อุบัติเหตุทำให้เขาได้รับบาดแผลทางใจอย่างรุนแรง
•
She sought therapy to deal with childhood trauma.
เธอเข้ารับการบำบัดเพื่อจัดการกับบาดแผลทางใจในวัยเด็ก
2.
การบาดเจ็บ, บาดแผล
physical injury
:
•
The patient suffered severe head trauma from the fall.
ผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะอย่างรุนแรงจากการล้ม
•
Emergency services are trained to handle various types of physical trauma.
บริการฉุกเฉินได้รับการฝึกอบรมเพื่อจัดการกับการบาดเจ็บทางกายภาพประเภทต่างๆ