tail
US /teɪl/
UK /teɪl/
1.
หาง
the hindmost part of an animal, especially when prolonged beyond the rest of the body, such as the caudal appendage of a vertebrate, which consists of a flexible series of vertebrae and is used for balance, propulsion, or as a prehensile organ.
:
•
The dog wagged its tail excitedly.
สุนัขกระดิกหางอย่างตื่นเต้น
•
A peacock has a magnificent tail.
นกยูงมีหางที่งดงาม
2.
ท้าย, ส่วนท้าย, ปลาย
the rear or end part of something.
:
•
The plane's tail section was damaged.
ส่วนท้ายของเครื่องบินเสียหาย
•
He was at the tail end of the line.
เขาอยู่ท้ายแถว