mannerism
US /ˈmæn.ɚ.ɪ.zəm/
UK /ˈmæn.ɚ.ɪ.zəm/
1.
กิริยาท่าทาง, ลักษณะเฉพาะ, พฤติกรรม
a habitual gesture or way of speaking or behaving; an idiosyncrasy.
:
•
He had a peculiar mannerism of clearing his throat before speaking.
เขามีกิริยาท่าทางแปลกๆ คือชอบกระแอมก่อนพูด
•
Her nervous mannerisms gave away her anxiety.
ท่าทางที่ประหม่าของเธอเผยให้เห็นความวิตกกังวล
2.
ลักษณะเฉพาะ, รูปแบบ
a distinctive and often affected or overelaborate style in art, literature, or music.
:
•
The artist's late work showed a shift towards a more abstract mannerism.
ผลงานช่วงปลายของศิลปินแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงไปสู่ลักษณะเฉพาะที่เป็นนามธรรมมากขึ้น
•
The novel was criticized for its excessive mannerism and lack of genuine emotion.
นวนิยายถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่ามีลักษณะเฉพาะที่มากเกินไปและขาดอารมณ์ที่แท้จริง