bell
US /bel/
UK /bel/
1.
2.
ปากลำโพง, ส่วนปลาย
the flared open end of a musical instrument, such as a trumpet or horn
:
•
The sound came from the bell of the trumpet.
เสียงมาจากปากลำโพงของทรัมเป็ต
•
He polished the brass bell of his saxophone.
เขาขัดปากลำโพงทองเหลืองของแซกโซโฟน
1.
ผูกกระดิ่ง, ติดกระดิ่ง
to attach a bell or bells to (something)
:
•
They decided to bell the cat to know its whereabouts.
พวกเขาตัดสินใจผูกกระดิ่งให้แมวเพื่อรู้ที่อยู่ของมัน
•
The shepherd would bell his sheep so he could hear them in the fog.
คนเลี้ยงแกะจะผูกกระดิ่งให้แกะของเขาเพื่อจะได้ยินเสียงพวกมันในหมอก