poetic justice
US /ˌpoʊˌet.ɪk ˈdʒʌs.tɪs/
UK /ˌpoʊˌet.ɪk ˈdʒʌs.tɪs/
1.
sprawiedliwość poetycka
an outcome in which vice is punished and virtue rewarded, usually in a manner peculiarly or ironically appropriate.
:
•
It was poetic justice when the corrupt politician was arrested for bribery.
To była sprawiedliwość poetycka, gdy skorumpowany polityk został aresztowany za łapówkarstwo.
•
After years of cheating, his failure felt like poetic justice.
Po latach oszukiwania, jego porażka wydawała się sprawiedliwością poetycką.