imperative

US /ɪmˈper.ə.t̬ɪv/
UK /ɪmˈper.ə.t̬ɪv/
"imperative" picture
1.

konieczny, niezbędny, pilny

of vital importance; crucial

:
•
It is imperative that we act now.
Jest konieczne, abyśmy działali teraz.
•
Safety is of imperative concern.
Bezpieczeństwo jest sprawą najwyższej wagi.
:
crucialvitalessentialcriticalurgent
1.

imperatyw, konieczność

an essential or urgent thing

:
•
Paying off debt is a financial imperative.
Spłata długu to finansowy imperatyw.
•
The new policy is a moral imperative.
Nowa polityka to moralny imperatyw.
:
necessityrequirementprioritycommandduty
2.

tryb rozkazujący, imperatyw

a verb form expressing a command or exhortation, as in 'go!'

:
•
The sentence 'Close the door!' uses the imperative mood.
Zdanie 'Zamknij drzwi!' używa trybu rozkazującego.
•
In English, the imperative form is often the base form of the verb.
W języku angielskim forma rozkazująca jest często podstawową formą czasownika.
:
imperative verb