stammer
US /ˈstæm.ɚ/
UK /ˈstæm.ɚ/
1.
stamelen, hakkelen
to speak with involuntary pauses and repetitions of initial consonants or syllables and difficulty in articulating words
:
•
He tends to stammer when he's nervous.
Hij heeft de neiging te stamelen als hij nerveus is.
•
She would often stammer over her words when speaking in public.
Ze zou vaak stamelen over haar woorden als ze in het openbaar sprak.
1.
stameling, hakkeling
a tendency to stammer
:
•
He spoke with a slight stammer.
Hij sprak met een lichte stameling.
•
Her nervousness caused a noticeable stammer in her presentation.
Haar nervositeit veroorzaakte een merkbare stameling in haar presentatie.