countenance
US /ˈkaʊn.t̬ən.əns/
UK /ˈkaʊn.t̬ən.əns/
1.
oblicze, wyraz twarzy
a person's face or facial expression
:
•
Her calm countenance reassured everyone in the room.
Jej spokojne oblicze uspokoiło wszystkich w pokoju.
•
He had a stern countenance that rarely showed emotion.
Miał surowe oblicze, które rzadko okazywało emocje.
1.
tolerować, akceptować
admit as acceptable or possible
:
•
The school board would not countenance any form of bullying.
Rada szkoły nie zgodziłaby się na żadną formę znęcania się.
•
I cannot countenance such disrespectful behavior.
Nie mogę tolerować takiego lekceważącego zachowania.