chin
US /tʃɪn/
UK /tʃɪn/
1.
kin
the protruding part of the face below the mouth, formed by the apex of the lower jaw
:
•
He rested his chin on his hand.
Hij liet zijn kin op zijn hand rusten.
•
She has a small, pointed chin.
Ze heeft een kleine, puntige kin.
1.
op de kin slaan
to hit someone on the chin
:
•
The boxer tried to chin his opponent with a quick jab.
De bokser probeerde zijn tegenstander met een snelle stoot op de kin te slaan.
•
He got chinned in the first round.
Hij werd in de eerste ronde op de kin geslagen.