whistle
US /ˈwɪs.əl/
UK /ˈwɪs.əl/
1.
fluit, fluitsignaal
a clear, high-pitched sound made by forcing breath through a small hole between partly closed lips, or through a device that produces such a sound
:
•
He let out a loud whistle to get their attention.
Hij liet een luide fluit horen om hun aandacht te trekken.
•
The referee blew his whistle to signal the end of the game.
De scheidsrechter blies op zijn fluitje om het einde van de wedstrijd aan te geven.
1.
fluiten
to make a clear, high-pitched sound by forcing breath through a small hole between partly closed lips, or through a device that produces such a sound
:
•
He began to whistle a cheerful tune as he walked.
Hij begon een vrolijk deuntje te fluiten terwijl hij liep.
•
The train whistled as it approached the station.
De trein floot toen hij het station naderde.